Hediye

14Nov11

Eskiden, haftalar öncesinden başlardım “Ne alacağım?” diye düşünmeye. En güzeli, en özeli, en istediği olmalıydı. Bu kadar zevkli ve neredeyse her şeye hakim olan bir insana da bu kriterlerde hediye alabilmek bir hayli zordu. Ama, mühim olan düşünmekti, aslolan vermekti ya! Bir de çocuğu olma kotasından kazanıyordum tabii…

Sonra, o gidince en zor günlerden biri oldu 14 Kasım. Haftalar öncesinden kötü hissetmeye başladım. Değil haftalar öncesi, tam olarak sonbaharla çöken mutsuzluğun da en baskın sebeplerinden biri buydu. Onsuzluğu kendimce alt edemiyordum. Bencilce özlemim hep ağır basıyordu. Ve tabii ki en sonunda kazanan hep acıklı hikayelerdi.

Bu sonbahar farklı başladı, başlatmaya çalıştım. Şimdi görüyorum ki, sonbaharın son dilimine girilen şu anda, bunu başarmışım da. Aylar öncesinden niyet ettiğim bu olmasa da, haftalar öncesinden doğum gününe hazırlanabildim yine, neşeyle. Hediyeni düşündüm, çok özel, çok değerli ve çok güzel olacaktı, emindim. Çocuğun olduğum için de herkese kıyasla sana daha da anlamlı gelecekti. Birinin hediye alması için burada olmasına da gerek yoktu -ki sen her zaman benlesin zaten. Ve, böylece başladı tekrar coşkulu doğum günü bekleyişi…

Bugün, doğum gününde, ilk defa kalabalığa yoga dersi verdim. İlk defa hiç yapmadığım bir şeyi yaptım. Uzun süre sonra ilk defa bu kadar heyecanlandım. Tekrar bilmiyor olmayı hissetmek, hata yapabilmeyi kabullenmek güzeldi. Sana bunu çocuğun olarak dile getiriyorum; sen beni her hatamla, her eksiğimle kabul ettin hep. Bugün, işte aynen bu şekilde 26 kişi daha kabul etti beni; söylediklerimi dinledi, dediklerimi yaptı ve bana teşekkür etti.

Bana bunları yaşatan o 26+5 kişiye, bunu yapabilmeme sebep olan iyi ya da kötü her olaya, bu çabamda yanımda olan ya da beni eleştiren herkese, bildiklerini paylaşmaktan kendini esirgemeyen hocalarıma ve annem olarak var olmama sebep oluşuna sonsuz teşekkürler…

Doğum günün bir kez daha ve ilk kez gibi kutlu olsun Zarif!

Filed under: Beyin fırtlaması, Yoga   |  Leave a Comment